Ja, ik weet het: ik loop hopeloos achter met deze aantekeningen. Het is ondertussen al 20 mei, ik ben hoog en droog weer thuis al is het met een stevige jetlag... en sinds de 8e is er aardig wat gebeurd!
We gingen over naar Rotaryclub LONG BEACH. Een idioot grote club, hou je vast: 300 leden... Bij hun lunches komen er zo'n 125 leden en een andere bijzonderheid is, dat die club alleen maar sprekers van buiten uitnodigt... Maar, ze komen samen op de QUEEN MARY, dat superdeluxe passagiersschip dat van Londen naar New York en terug voer en nu ligt afgemeerd in Long Beach, prachtig gerestaureerd en fungerend als luxueus hotel - een vreemde mengeling van Amstel Hotel en Lauswolt...
Opnieuw een apart gebruik vastgesteld. Met 300 leden ken je elkaar natuurlijk niet allemaal, dus de jarigen worden aan hun fellows voorgesteld met een korte biografie (met nogal eens verkeerd vallende grapjes...), opgesteld en uitgesproken door de verjaardagencommissaris... Na de allegiance aan de vlag, de hardop gereciteerde 4 Way test en een nationalistisch lied (America, the beautiful...) en een door een van de leden voorgebeden gebed tot (welke?) god, kon dit er ook nog wel bij.
Die Queen Mary (http://www.queenmary.com/) wordt ook nog eens geflankeerd door een oude Russiche onderzee-er...
We bezochten een particulier gefinancierd kinderziekenhuis en werden almaar wanhopiger. Zonder een krimp werd ons uitgelegd, dat je natuurlijk wel behoorlijk (!) verzekerd moet zijn om voor zorg in aanmerking te komen... Nee, ziekenhuizen hebben bij noodgevallen natuurlijk alleen maar de opdracht de patient te STABILISEREN en dan op zoek te gaan naar een onnozele arts die voor te weinig geld wil gaan genezen...
We bezochten een basisschool en werden verdrietig door de discipline van de kinderen van 4 tot 6 die we daar aantroffen. Onnatuurlijk braaf, tam, duf. En dan kregen die vierjarigen ook nog een geprogrammeerde instructie over geometrische figuren: vierkanten, rechthoeken, driehoeken, cirkels, enz. "Maar de ontwikkeling van die hersentjes is nog lang niet zover om dat werkelijk te kunnen bevatten!", riep onze kinderarts Michel. "Ze worden gewoonweg gehersenspoeld!" In de discussie daarover met de schooldistrictsleiders werden onze twijfels weggemaaid. Nee, het was niet evidence based dat het zo O.K. was om met deze leeftijd om te gaan, maar "we zagen toch hoe die kinderen genoten?" Hou je maar stil en trek je conclusies, zei ik tegen mijn team: we zijn hier niet als ontwikkelingswerkers, we willen alleen maar ervaren hoe ze een en ander hier aanpakken...
Op een highschool kregen we een opwekkend kijkje in een moderne jazz dance klas met 60 meiden en één jongen, bij een vierstemmig gemengd koor dat zojuist nog een prijs in New York had gewonnen (prestatie, prestatie!!), een Apple gestuurde fotografie klas: wat een prachtplaatjes! en een keramiek-
atelier: de gebruikelijke potjes, vaasjes en asbakjes en beestjes... Allemaal verplichte keuze-kost in je vakkenpakket.
In een megalomaan en smakeloos gedecoreerd golfbaanclubhuis waren we te gast en traden we op bij RC Los Alamitos. Na de Queen Mary een mini-club van 40 leden, maar ook hier: alle leden hadden ouders of grootouders van mijn teamleden kunnen zijn. En allemaal Paul Harris Fellows...
Door naar ARROWHEAD, de grootste werkgever in die regio: onderdelen voor vliegtuigen (Boeing) en de spaceshuttles. Verboden te fotograferen, want staatsgeheimen. Veel buizen en elleboogjes en meer onbegrijpelijks van titanium, dat dan weer wel en ook kunststofonderdelen, maar allemaal zo zeer onderdeel, dat je geen enkel totaalbeeld kreeg. Wel zag je dat alle managers blanken zijn en de werkers aan de machines Hispanics... Ook leerden we dat je geen 'neger' meer mag zeggen, maar je moet houden aan African-American en de Aziaten zijn Asian-American en blanken kun je het best omschrijven als Caucasian... Een melting pot of toch stiekum ondoordringbare scheidslijnen in de samenleving?
Bij een rotarian thuis was een royaal buffet aangericht. We waren met misschien 30 mensen, maar er was voedsel voor wel 60... Ik ontmoette er een fysiek nogal uitgedijde (eufemisme voor meer buik dan wat anders - zijn knieen had ie al jaren niet meer gezien) oud-leraar, met wie ik een intense en bevredigende discussie over het politieke systeem van de USA kreeg. Niet dat we het eens werden; we verstonden elkaars argumenten en analyses en alleen dat al had ik nog niet veel meegemaakt...
Lori Daniel was onze coordinator die week. Wat een dijk van een vrouw. Ze had met haar ex-man meer dan 20 jaar terug een -noem het maar - taartenfabriek opgericht, die nu levert aan grote supermarkten in heel het Zuiden van de USA. Lor had het geheel een paar jaar terug verkocht en leeft nu op ruime voet in een ongelooflijk volgepakt, maar vrolijk en kleurrijk ingericht 'Spaans' huis vlak aan de oceaan, waar ze met regelmaat grote partijen aanricht. Ook een avond voor ons team en wat er die weken allemaal om ons heen zweefde. Veel was niet genoeg, zeggen de Friezen, folle net genoch! en deze maaltijd werd dat smakelijk aanschouwelijk gemaakt.
We bezochten die fabriek van voorheen Lori, een mega-wit en hyper-hygienisch gebouw. Prikkelend om te zien hoe het management-van-nu zich eerbiedig opstelde tegenover hun 'stiefmoeder', die dan ook uitblonk in het stellen van pittige vragen, die nog wel eens rode vlekken in de nek van de CEO-van-nu teweeg brachten... We zagen taarten en taarten en taarten en koekjes en koekjes en koekjes en sauzen van pinda, tomaat en komkommer met kwark of zure room of soepen met veel knoflook en alles warm en schoon en het rook en het rook en het rook er naar van alles... en na anderhalf uur watertanden werden we opeens een romantisch beschilderde salon (bosgezichten, meren, bergen, idylle!) ingeloodsd, waar van alle productie die we net hadden zien ontstaan proefjes stonden. Of we maar wilden toetasten... Er waren geen dovemansoren aanwezig!
Naar Los Angeles over die gekke snelwegen en dan de berg op naar het Getty Center. Getty was een mega-midasrijke olie-sjeik, die miljarden overhield en er een heel stel besteedde aan zijn kunstcollectie en het laten bouwen van dit fabuleuze kunstgebouw, ontwerp: Richard Meijer. Wat een beauty! Wat een plek, wat een gebouw, wat een uitzicht, wat een onAmerikaanse smaak, elegant, licht, schoon, geen fratsen - ik was er ondersteboven van. Zo'n museum bezoek je in je eentje! Ik dwaalde dan ook door zalen vol schoonheid en opeens stond ik vastgenageld aan de grond voor de originele KRUISIGING van ElGreco. Zie: http://www.google.nl/#sclient=psy&hl=nl&source=hp&q=el+greco+crucifixion&aq=f&aqi=&aql=&oq=&pbx=1&bav=on.2,or.r_gc.r_pw.&fp=790615e783cd7578
Dat beeld van die uitgerekte, uitgestrekte, zo goed als naakte man aan het kruis, huid en vlees al grijsgrauw van de dood en met dreigende donderwolken om hem heen, had me als jong kind al zo aangegrepen. Religieus? Of een opwindend plaatje van een sensueel mannenlijf? Hoe dan ook, het greep me aan er hier in LA zomaar ongewaarschuwd voor te komen staan. Het was als schilderij VEEL kleiner dan ik me had voorgesteld, maar in zijn originele versie van een aangrijpende dramatiek! De tranen sprongen in mijn ogen. Was dit voor mij uiteindelijk misschien wel het hoogtepunt van deze vier weken? Ik was heel erg aangedaan, ontroerd en moest buiten in de schaduw met uitzicht over downtown LA echt even bijkomen. Ik ben een romanticus, dat weet ik en ik schaam me er niet voor. Dit was weer zo'n moment.
Bij rtn Patricia Lawrence thuis had men een Mexicaans buffet laten komen. Patricia is een oudere DAME, van wie je niet kan zien wat haar beroert: ze is zo zeer plastisch bijgewerkt dat geen enkele emotie meer te lezen valt. Wel haar lach is sprekend. Lijkt een beetje op die van de Disney heks bij Roodkapje: hoog en schel en waarschijnlijk onwaar... Thom, zoiets mag je niet zeggen! Nee, maar ik zag en zeg het wel...
We stonden vroeg op om al om 7 uur vanaf Lori's huis naar downtown LA te rijden en daar zo op tijd aan te komen, dat we delen van ochtendzittingen van de rechtbank zouden kunnen meemaken. Lori's zus is een vooraanstaand officier van justitie daar en die had een en ander voorgekookt met rechters en collega's. Zo zaten we opeens bij een getuigenverhoor in een echte MOORDZAAK... Geen Law and Order of Baantjer of CSI op tv, maar pijnlijke realiteit. Een winkelier weigerde een volgens hem valse cheque in te wisselen, de klanten -boos- vielen hem aan, hij sloeg terug, zij grepen hun pistool en schoten de winkelier ... dood. Alles goed waarneembaar opgenomen op de bewakingscamera en die video werd ook nog eens afgespeeld... We zaten erbij en zagen niet één, maar wel drie keer de man aangeschoten worden en in elkaar zakken. Met vragen van de advocaat erover heen. Hoe laat? Waar stond u toen?
Ik kan voorlopig een crimi meer zien!
Opvallend was hoe de getuige, de broer van de vermoorde man, door de verdediging werd aangepakt: alsof HIJ wat had misdaan! Alles in een rechtszaal die helemaal een facsimile is van die in tv-series, hoewel dat natuurlijk andersom is.
Die rechter kenden we! Het was de rechter uit de wereldvermaarde OJ Simpson zaak! Judge Eto. In de pauze van kwart voor elf kwam hij naar ons toelopen. We zaten nog aangeslagen op de achterste bank van de publiek tribune en daar stond hij opeens in toga en al voor ons. Of wij die Nederlanders waren. Mooi land! Hij was er al ettelijke keren geweest. Mooi land. Of we nog vragen hadden. Meer dan 10 minuten ging deze rechter in op onze vragen over die twee jury's die daar zaten (de verdachten beschuldigden elkaar, dus elk had zijn jury), over de stuitende aanpak van de broer van de overledene (de advocaat probeert een punt te maken en daarbij is zo goed als alles geoorloofd..) en 'have a nice time here. See you in your lovely country!"...
Bij een andere rechter in een soortgelijke zaal kwamen de verdachten per 3 minuten voorbij. Verlenging voorarrest, voorlopige gevangenname, enz. Pijnlijk te zien hoe gevangenen in die oranje hansoppen met handboeien om werden voorgeleid door potige agenten / bewakers. (Wie strijkt die overhemden zo netjes met die twee verticale plooien in het rugvlak?)
Er waren ook twee lichtelijk 'gestoorde gevallen': al bij binnenkomst begonnen er één luid tegen de rechter te oreren en de bewaker corrigeerde dat zonder pardon door de gevangene een ruk te geven en keek daarna in de lucht met een blik van: 'die idioot!'. Een verbijsterend kijkje in een andere cultuur en een goede proloog op de voorgeleiding van de baas van het IMF, enkele dagen later...
We lunchten op het terras van die megalomane nieuwbouwkathedraal (de boetes voor seksueel misbruik moesten toen nog betaald worden dus er was geld zat! - Patricia: 'nee, Thom, allemaal geld van gulle gevers!'), namen de ondergrondse ('eindelijk gewone mensen!' na al die well to do rotarians en co.) naar Hollywood en stapten daar in de bekende glitter-kitsch-wereld... Ik ben er dus echt geweest, is het enige dat ik erover kan en wil zeggen. De sterren in het plaveisel, ach, als je zo onthouden moet worden. En allemaal dweperig dromende mensen die ook een snuifje van roem en glorie en glamour zoeken...
We reden terug naar Long Beach en gingen met en op kosten van de inkomend inkomend gouverneur eten in een visrestaurant aan de haven van Long Beach. Zijn apart voor zijn gouverneurschap nu al ingehuurde secretaresse (50% deeltijd)) was er ook -verlegen- bij.
Het bleek daar aan die haven een heel up to date uitgaanscentrum te zijn, vol met mensen en feesten en partijen. En langzaam werd het avond en de inktvis was knapperig en de dorade in notenhemdje sappig en de wijn vloeide gul... (Er zijn trouwens nogal wat horeca-gelegenheden zonder alcoholvergunning, maar dan neem je je eigen flessen mee en die laat je daar uitschenken... Zo'n vergunning is heel duur te koop bij de plaatselijke overheid, vandaar..?!)
Zaterdagavond, de laatste avond in Rotaryverband. Bij de inkomend gouverneur een party. Opnieuw veel oudere leden met partners, veel drank en een cateraar met lekker voedsel. Niets mis mee en heel hartelijk.
Mijn volgende bericht zal mijn afscheidsspeech / dankwoord van die avond bevatten. Ondanks mijn soms wat kritische of zelfs cynische kanttekeningen op deze blog bij deze vier weken in Zuid Californie , kan ik niet anders zeggen dan dat we als vorsten, vrienden, zeer welkome gasten zijn behandeld. Niets was onze gastgevers teveel, ze waren oprecht blij met onze aanwezigheid en genoten van de gemotiveerde en geanimeerde manier waarop we op programma en inbreng reageerden. Ik stel met overtuiging vast dat GROUP STUDY EXCHANGE in mijn beleving misschien wel een van de meest effectieve projecten van Rotary is om mensen wereldwijd met elkaar in contact te brengen. Vier weken de tijd nemen, goed voorbereide en gemotiveerde, HBO- of WO-niveau young professionals die al van verantwoordelijkheid weten en dit aanbod niet zomaar for granted nemen, maar het weten te waarderen en die begrijpen hoe wezenlijk het is te gast te zijn IN de huizen van de mensen daar en waar te nemen en beleven hoe verschillend we hetzelfde zijn: mensen van goede wil, dat wel, maar onvolmaakte hinkepoten en brokkenpiloten...
vrijdag 20 mei 2011
zondag 8 mei 2011
SAN DIEGO
We gingen vandaag - zaterdag - met die fantastische begeleider van Rotary San Clemente Sunrise, Mitch Ritschel - naar SAN DIEGO, zo'n 100 km hier vandaan. Over een snelweg met op sommige delen heen en terug meer dan ...20 banen! Naar de MIDWAY, een vliegdekschip uit 1945, dat in Korea, Vietnam en laatstelijk bij Irak zijn werk deed. Wat een ongelooflijk groot ding is dat! Ik heb de maten niet genoteerd, maar ik denk dat ie nog niet eens diagoneel op de Grote Markt zou passen! Er konden / moesten 4.000 man op kunnen. Uit alle periodes stonden er vliegtuigen en helicopters opgesteld, zowel op het vliegdek als op het hangardek. We gingen langs de brug, de commandoposten, het kaartendek, de kamers van admiraals en kapiteins en manschappen... Drie uur lang bukken en over drempels stappen..
Ik zou hier nu een heel betoog kunnen houden over de diametraal verschillende opvattingen van de Amerikanen over hun leger en marine. Over de ronduit agressieve sfeer die op zon megaschip hangt: vrede en je eigen mening afdwingen door kracht en geweld... Maar het is al 22 uur geweest en ik ben aan het eind van al mijn vreemde talen.
Jammer, dat de club van Laguna Beach vrijdag dacht te kunnen volstaan met wat toeristische wandelingen langs het overigens verrukkelijke strand met adembenemende rotsen en doorkijkjes en een decadent 6 sterren hotel. Zo'n invulling van een dag is niet echt GSE en zeker niet de intentie en verwachting van dit team. Niets voorbereid. Wat willen jullie zien? Ja, jemig, wat kunnen we zien? En dan twee rotarians die elkaar de loef willen afsteken en bijna ruzie krijgen om wat ze ons willen laten zien. Geen voorbereiding, geen coordinatie, geen afspraken. Ronduit een verloren dag, al was de zon nog zo heet en het strand nog zo fraai: daarvoor zijn we hier niet gekomen. Overigens wel twee decadent rijke rotarians die ons naar het vertrekpunt terug brachten, een in een Rolls Royce uit 1949 en een in een rode open dak Cadillac uit 1954... Zie de andere weblogs! http://www.gse2011.com/
De (filthy rich) weduwe van de oprichter van McDonalds (ja, die! van de hamburgers) heeft met haar poen een hele universiteit boven op een heuvel bij San Diego gebouwd in een 1910 stijl met veel krullen en fizelefoezen en er ook een instituur voor vredesstudies in gestopt. We troffen er donderdag bevlogen studenten uit Uganda (m), Equador (v) en Saudi Arabie (v), die met een Rotary beurs daar studeren... Groningen Oost weet echt te weinig van zulke projecten! Adembenemende brille, talent, intelligentie en persoonlijke kracht en motivatie om terug in hun land aan de gang te gaan! Daarna een discussie met twee professoren, die lekker abstract wilden opstijgen, maar we kregen ze voetjes aan de vloer door ze te wijzen op de diepe polarisatie en vijandigheid in de USA zelf. Het is gewoonweg schrikbarend hoe conservatief agressief sommige rotarians (die ontmoeten we immers het meest) over hun land en regering praten. Niets is goed en vooral de regering onder Obama... Nee, ze willen geen cent belasting meer betalen, maar wel schelden en klagen en ongecoordineerd miljoenen in ongecontroleerde prive projecten stoppen waar ze mee kunnen pronken (naamborden, instituten met hun naam, etc)... De professoren konden niet anders dan beamen dat dat pijnlijk was voor het land met de grootste democratie en de meeste poeha, als het gaat om wie de wereld hoe moet inrichten... Iedereen klaagt dat dit land zo goed als bankroet is, dat de rest van de wereld vooral voortaan maar zijn eigen boontjes moet doppen, nu Bin Laden dood is (sommigen betwijfelen het luidruchtig - een valse streek van die Obama!) moeten we ook Azie maar verder laten voor wat het is.... Je kunt je ertegen verzetten, maar het geluid is zo bot en zo krachtig...
Morgen - zondag - naar een nieuwe club. Long Beach. Hun programma is nog duister. Morgen maar flink er bovenop om het debacle van donderdag te voorkomen. GSE is er ter bredere en diepere orientatie op het vak van de deelnemers en op conflict management en op het leven in een andere cultuur. Geen toerisme of vakantie! We zullen zien. U zult er van lezen, hier of op de andere blogs van http://www.gse2011.com/ Hier in San Clemente was een topweek!
Ik zou hier nu een heel betoog kunnen houden over de diametraal verschillende opvattingen van de Amerikanen over hun leger en marine. Over de ronduit agressieve sfeer die op zon megaschip hangt: vrede en je eigen mening afdwingen door kracht en geweld... Maar het is al 22 uur geweest en ik ben aan het eind van al mijn vreemde talen.
Jammer, dat de club van Laguna Beach vrijdag dacht te kunnen volstaan met wat toeristische wandelingen langs het overigens verrukkelijke strand met adembenemende rotsen en doorkijkjes en een decadent 6 sterren hotel. Zo'n invulling van een dag is niet echt GSE en zeker niet de intentie en verwachting van dit team. Niets voorbereid. Wat willen jullie zien? Ja, jemig, wat kunnen we zien? En dan twee rotarians die elkaar de loef willen afsteken en bijna ruzie krijgen om wat ze ons willen laten zien. Geen voorbereiding, geen coordinatie, geen afspraken. Ronduit een verloren dag, al was de zon nog zo heet en het strand nog zo fraai: daarvoor zijn we hier niet gekomen. Overigens wel twee decadent rijke rotarians die ons naar het vertrekpunt terug brachten, een in een Rolls Royce uit 1949 en een in een rode open dak Cadillac uit 1954... Zie de andere weblogs! http://www.gse2011.com/
De (filthy rich) weduwe van de oprichter van McDonalds (ja, die! van de hamburgers) heeft met haar poen een hele universiteit boven op een heuvel bij San Diego gebouwd in een 1910 stijl met veel krullen en fizelefoezen en er ook een instituur voor vredesstudies in gestopt. We troffen er donderdag bevlogen studenten uit Uganda (m), Equador (v) en Saudi Arabie (v), die met een Rotary beurs daar studeren... Groningen Oost weet echt te weinig van zulke projecten! Adembenemende brille, talent, intelligentie en persoonlijke kracht en motivatie om terug in hun land aan de gang te gaan! Daarna een discussie met twee professoren, die lekker abstract wilden opstijgen, maar we kregen ze voetjes aan de vloer door ze te wijzen op de diepe polarisatie en vijandigheid in de USA zelf. Het is gewoonweg schrikbarend hoe conservatief agressief sommige rotarians (die ontmoeten we immers het meest) over hun land en regering praten. Niets is goed en vooral de regering onder Obama... Nee, ze willen geen cent belasting meer betalen, maar wel schelden en klagen en ongecoordineerd miljoenen in ongecontroleerde prive projecten stoppen waar ze mee kunnen pronken (naamborden, instituten met hun naam, etc)... De professoren konden niet anders dan beamen dat dat pijnlijk was voor het land met de grootste democratie en de meeste poeha, als het gaat om wie de wereld hoe moet inrichten... Iedereen klaagt dat dit land zo goed als bankroet is, dat de rest van de wereld vooral voortaan maar zijn eigen boontjes moet doppen, nu Bin Laden dood is (sommigen betwijfelen het luidruchtig - een valse streek van die Obama!) moeten we ook Azie maar verder laten voor wat het is.... Je kunt je ertegen verzetten, maar het geluid is zo bot en zo krachtig...
Morgen - zondag - naar een nieuwe club. Long Beach. Hun programma is nog duister. Morgen maar flink er bovenop om het debacle van donderdag te voorkomen. GSE is er ter bredere en diepere orientatie op het vak van de deelnemers en op conflict management en op het leven in een andere cultuur. Geen toerisme of vakantie! We zullen zien. U zult er van lezen, hier of op de andere blogs van http://www.gse2011.com/ Hier in San Clemente was een topweek!
donderdag 5 mei 2011
Van alles te beleven hier
Vergat ik mijn vorige blog toch te vertellen, dat we ook een tour door de Crystal Cathedral hebben gemaakt! Moet weer een grapje van Freud zijn geweest. Maar hoe dan ook: wat een gebouw en wat een gebouwen er nog omheen. Jezus had nog geen steen om zijn hoofd op te leggen, hier staat kristal en hyperarchitectuur zijn boodschap danig in de weg. De oudere buikige heer die ons monter rondleidde, verbaasde me wel. Veel humor en geen moment dat ie ons vroeg of we gelovig waren en geen kik om ons op zijn spoor te zetten. Dat moet ik ze dan wel weer nageven.
Thuis zal ik veel foto's op dit blog 'publiceren': ik zit nu aan de pc van mijn gastheer en dat is dan wat moeilijk...
Gisteren (woensdag 4) een indringend gesprek gehad met een ervaren fondsenwerver voor theatergroepen en orkesten. In NL moet het roer om, zowel bij de producenten die niet langer kunnen rekenen op het rijk, maar dus ook bij de vermogenden, die naast hun hoge belasting (de Amerkanen vallen in een flauwte als ik ze 52% noem...) ook zullen moeten opkomen voor doelen die tot nu toe door de gemeenschap werden gefinancierd. Hierover praten met de welvermogende rotarians roept hevige discussies op. Ik beweer dat de grootste democratie ter wereld geen samenleving lijkt: je moet voor jezelf opkomen en de zwakkeren, ja, jammer dan... En de stinkend rijken steken dan ongecoordineerd miljoenen in allerlei goedbedoelde, maar stand alone projecten zonder samenhang, zonder controle en daar moeten we dan dankbaar voor zijn... Ik zie liever de NL samenleving die via belastingen geld inzamelt om via het parlement maatschappelijk doelen en zwakkeren te steunen...
In een basketbalstadion in Irvine (10.000 stoelen) mochten we een spreekbeurt van de Dalai Lama bijwonen. Een uniek evenement. In dit land dat bijna stikt in marketing en winstgestuurd denken, in formats en presentatie staat daar een slecht articulerende, onvoorbereide heiligheid, die een verhaal improviseert over barmhartigheid en leiderschap en iedereen is ademloos. Wat een slechte presentatie, en iedereen hijgt van opwinding... Overigens, dat van die barmhartigheid is heel O.K., maar vooral ook een kwestie van heel veel open deuren, maar alla, hij zegt het toch maar tegen 10.000 mensen, die tevoren langer dan 1 1/2 uur buiten in de schetterende zon in een lange rij stonden om door de veiligheidspoortjes te gaan. Ik had alleen een portemonnee en een riem en mijn zonnebril bij me - foto's of geluidsopnames uit den boze...
Onze presentatie voor San Clemente Rotary (ontbijtclub en lunchclub kwamen samen) en hun partners was een groot succes. Een rotarian maakte zich zorgen, dat in NL zoveel moslims kwamen die zich ook nog eens ras voortplanten, terwijl die mooie meiden van mijn team nog niet aan kinderen dachten. Wat denken jullie? Over hoeveel jaar is NL een moslimland? Michel riposteerde meesterlijk: Ik denk dat Californie en misschien wel de hele USA eerder Spaans zal spreken dan wij Arabisch! Een juichend applaus was zijn beloning, niet alleen wegens de kernachtige en resolute toon en inhoud, maar ook omdat de overige rotarians het helemaal met hem eens waren.
De bijeenkomst begint met allegiance to the flag, het opdreunen van de 4 way test en het zingen van een lied (dit keer het USA volkslied) en een gebed, waarin de christelijke god o.a. bedankt wordt voor onze komst...
Vanmiddag naar San Diego voor een ontmoeting met een aantal buitenlandse studenten (Afrika, Z-Amerika) en vanavond gewoon lekker thuis. Mijn gast'ouders' beloven me een lekker eenpansovenmaaltijd en vooraf natuurlijk margarita's... Nee, heb maar geen medelijden met me!
Tot een volgende blog...
Alle goeds!
Thuis zal ik veel foto's op dit blog 'publiceren': ik zit nu aan de pc van mijn gastheer en dat is dan wat moeilijk...
Gisteren (woensdag 4) een indringend gesprek gehad met een ervaren fondsenwerver voor theatergroepen en orkesten. In NL moet het roer om, zowel bij de producenten die niet langer kunnen rekenen op het rijk, maar dus ook bij de vermogenden, die naast hun hoge belasting (de Amerkanen vallen in een flauwte als ik ze 52% noem...) ook zullen moeten opkomen voor doelen die tot nu toe door de gemeenschap werden gefinancierd. Hierover praten met de welvermogende rotarians roept hevige discussies op. Ik beweer dat de grootste democratie ter wereld geen samenleving lijkt: je moet voor jezelf opkomen en de zwakkeren, ja, jammer dan... En de stinkend rijken steken dan ongecoordineerd miljoenen in allerlei goedbedoelde, maar stand alone projecten zonder samenhang, zonder controle en daar moeten we dan dankbaar voor zijn... Ik zie liever de NL samenleving die via belastingen geld inzamelt om via het parlement maatschappelijk doelen en zwakkeren te steunen...
In een basketbalstadion in Irvine (10.000 stoelen) mochten we een spreekbeurt van de Dalai Lama bijwonen. Een uniek evenement. In dit land dat bijna stikt in marketing en winstgestuurd denken, in formats en presentatie staat daar een slecht articulerende, onvoorbereide heiligheid, die een verhaal improviseert over barmhartigheid en leiderschap en iedereen is ademloos. Wat een slechte presentatie, en iedereen hijgt van opwinding... Overigens, dat van die barmhartigheid is heel O.K., maar vooral ook een kwestie van heel veel open deuren, maar alla, hij zegt het toch maar tegen 10.000 mensen, die tevoren langer dan 1 1/2 uur buiten in de schetterende zon in een lange rij stonden om door de veiligheidspoortjes te gaan. Ik had alleen een portemonnee en een riem en mijn zonnebril bij me - foto's of geluidsopnames uit den boze...
Onze presentatie voor San Clemente Rotary (ontbijtclub en lunchclub kwamen samen) en hun partners was een groot succes. Een rotarian maakte zich zorgen, dat in NL zoveel moslims kwamen die zich ook nog eens ras voortplanten, terwijl die mooie meiden van mijn team nog niet aan kinderen dachten. Wat denken jullie? Over hoeveel jaar is NL een moslimland? Michel riposteerde meesterlijk: Ik denk dat Californie en misschien wel de hele USA eerder Spaans zal spreken dan wij Arabisch! Een juichend applaus was zijn beloning, niet alleen wegens de kernachtige en resolute toon en inhoud, maar ook omdat de overige rotarians het helemaal met hem eens waren.
De bijeenkomst begint met allegiance to the flag, het opdreunen van de 4 way test en het zingen van een lied (dit keer het USA volkslied) en een gebed, waarin de christelijke god o.a. bedankt wordt voor onze komst...
Vanmiddag naar San Diego voor een ontmoeting met een aantal buitenlandse studenten (Afrika, Z-Amerika) en vanavond gewoon lekker thuis. Mijn gast'ouders' beloven me een lekker eenpansovenmaaltijd en vooraf natuurlijk margarita's... Nee, heb maar geen medelijden met me!
Tot een volgende blog...
Alle goeds!
maandag 2 mei 2011
HALFWEG
Vandaag, maandag 2 mei, is het twee weken geleden, dat we incheckten bij Van der Valk bij Schiphol om de volgende morgen vroeg te kunnen vliegen naar Los Angeles. Na een vlucht van elf uur werden we daar hartelijk en enthousiast ontvangen door een heel team van rotarians, die betrokken waren bij de voorbereidingen van onze trip. In het Double Tree Hotel in Orange, tegenover het stadion van de Angels en naast de Crystal Cathedral (!) konden we bijkomen van de reis en het tijdverschil van liefst negen uur! Maar nee, daar waren de gouverneur en de inkomend gouverneur om ons te verwelkomen. De sfeer was meteen makkelijk, open, informeel, blij.
Vandaag over twee weken komen we weer terug, thuis. Ik kan niet verhelen, dat de trip aardiug vermoeiend is. Veel excursies en gesprekken, leven in de gezinnen van rotarians, de hele dag dus vreemde taal spreken (de teamleden doen dat met groot gemak!), vreemde eetgewoontes (ontbijt bv.) en leven uit je koffer. Maar dat is allemaal onbelangrijk als je beseft wat we allemaal krijgen aangeboden aan ewrvaringen.
Zo was mijn eerste gastheer de alleenstaande 80-jarige ex-gedeputeerde (Orange County) Bill Steiner. Een autoriteit in zijn omgeving, merkte ik al gauw en met nog steeds een volle agenda. Of ik mee wilde naar een aantal voor hem noodzakelijke besprekingen? Ik liet me die kans niet ontnemen. Eerst een vergadering van een lobbyclub, die een wetsartikel wil veranderen of juist niet (daar waren ze het nog niet helemaal over eens...): mag een proces over een misbruikt kind juist wel of niet openbaar? Daarna in een luxe kantoor (wat heet luxe?) een repetitie van een stel architecten en bouwers die een opdracht van de County wilden binnenslepen voor de bouw van een nieuw provinciehuis, naar ik begreep van rond de 80 miljoen dollar. Bill was daar als adviseur: zeg dit juist wel, dit juist niet! Door naar een bestuursvergadering van een fonds van zijn rotaryclub (meer dan twee ton) voor goede doelen. Daarna naar huis, omkleden en naar een welkomstparty in het immense (smakeloze) huis van de gouverneur. Alle betrokken rotarians voor de komende 4 weken waren daar. Speeches, cadeautjes, vaantjes - alles wat je wist maar hoopte dat niet zou gebeuren, hoewel... Het is allemaal heel uiterlijk, maar uiteindelijk voelt het toch als echt gemeend, de sympathie, de belangstelling, de vriendschap - het is allemaal echter wel erg luidruchtig...
De volgende ochtend (22) naar de Chapman University. College conflictmanagement. Een bezielde professor die ons uiterst interactief meenam in haar betoog. Een magnifieke opening van het thema van deze weken.
Bill nam me daarna mee naar het Superior Court in Santa Ana, waar zijn zoon (37) rechter is. Gekozen. Ik maakte twee zittingen mee. Trieste. Geweld in huwelijken. Tussendoor gesprekken in de kamer van de rechter achter de coulissen... wie maakt zoiets mee? Diepe, harde, maar sympathieke discussies over doodstraf en levenslang en de dreigingen van terroristen en en en en .... En maar vragen wat ik vond, meende, dacht... en ik merkte dat ik uitgesproken meningen heb, al heb ik over veel van die dingen nooit zo expliciet nagedacht - je meningen worden gevormd door je hele leven en denken en ervaren en erop aangesproken weet ik waar ik voor op moet komen!
Die avond met Bill naar - geloof het of niet - een basballwedstrijd van de Los Angeles Angels. Met meer dan 37.000 mensen in een stadion. Hotdog en kartonnen pizza en lauw bier. Wat een ervaring. Hele families op de tribune en eten en drinken en juichen en schreeuwen...
De hele zaterdag waren we in DISNEYLAND. We bleven als groepje bij elkaar en dat gaf de gelegenheid de eerste ervaringen grondig met elkaar door te nemen. In een wachtrij van driekwartier tot een uur heb je veel kans tot gesprekken. Die zijn open en hartelijk en vooral grondig. Het is gewoon een goed team dat weet waar het voor gekomen is! Maar, mamma mia, wat een kitsch, dat Disneyland. Droom maar, het komt allemaal goed, leef in je fantasie en dan om je heen misschien wel 100.000 mensen die met volle teugen van al die humbug lopen te genieten. Ga maar rustig slapen. De wereld staat in brand, maar niet in Disneyland...
Paaszondag brunch met de familie Steiner en verder rustig, vooral nadat Bill op een draf naar het huis van zijn zoon moest, omdat diens vrouw in een ziekenhuis een kind ging baren, dat de volgende morgen werd geboren: Vivian Steiner! het 15e kleinkind van de apetrotse grootvader...
Als je rotarians een professioneel programma laat samenstellen, merk je dat dat mensen zijn die veelal op strategisch of zelfs institutioneel managementniveau denken en functioneren. Dat riep bij het team de verzuchting op, dat ze veel meer operationele contacten wilden. Zo troffen we de voorzitter van het bestuur van een anti-pestprogramma, maar op vragen over methodes en goede en slechtere ervaringen had hij geen antwoord, wel over fundraising en lobbyen bij de overheid... Ik heb die 'klacht' doorgespeeld naar de overigens zeer gemotiveerde en betrokken organisatoren en al meteen de volgende ochtend zaten we in een groot congres over de aanpak van bendes - gangs. Daar hebben ze hier heel wat mee te stellen.
Met oud gouverneur Jim Parsons in zijn huis in een Wassenaar+ omgeving. Daar had hij met zijn vriendin Nancy een Nederlands echtpaar uitgenodigd... zodat ik ook Nederlands zou kunnen spreken... Maar wat doe je als je met zijn zessen aan de voortreffelijke chateaubriand zit? Natuurlijk alles in het Engels!
Ik ging met Jim naar een drama-opleiding aan de christelijke Vanguard universiteit. Beetje armoedig allemaal en niet echt indrukwekkend, maar vooral veel goede bedoelingen. Daarna een taco salad (voor mij alleen, maar makkelijk voor 4 personen!) op Jim's golfclub en op naar het Tiger Woods Learning Center. Daar zie je hoe mesjogge de Amerikaanse samenleving functioneert. Je hebt veel te veel geld en dan ga je goede dingen doen... Niet gecoordineerd, geen samenwerking, geen controle van derden. Tiger vindt dat je in de USA te weinig leert aan wiskunde en natuurkunde en dus kunnen kinderen het daar op zijn luxueuze instituut bijspijkeren. Die avond in discussie met Jim: als we die idioot rijke miljonairs hier eens anders zouden belasten en dan in de grootste democratie ter wereld samen zouden besluiten wat de samenleving nodig heeft en ophouden met al die particuliere initiatieven die miljoenen kosten en volledig langs elkaar heen... You sound like a socialist....
Zie je mij in dit plaatje? Jim is een verwoede oud-marinier. Helicopterde in Vietnam etc. Verdient alle respect! Die avond een borrel en eten met andere veteranen in de American Legion Club... Thom tussen zo'n 15 bikkels...
Opnieuw ontmoetingen rond conflictmanagement. Nu met studenten en professoren van het Center for Peace Studies aan de Universiteit van Californie in Irvine. Indrukwekkend, maar wat al te theoretisch, vond mijn team, al was het spannend te horen, dat studentengroepen van Israelsteuners en Palestinasteuners soms dreigend tegenover elkaar staan...
Die avond met Jim en Nancy naar de repetitie van het honderdkoppig presbyterian kerkkoor. Als de volumeknop open ging aangenaam, bij de stillere delen wiebelde het geluid nogal (gewoon vals soms). De dirigent kneep mijn strot dicht, toen hij rustig emotioneel vertelde dat twee dagen eerder zijn liefste oom en tante op het platteland ergens in de VS met messen waren doodgestoken... Of we maar voor ze wilden bidden, maar ook voor de dader, want God is goed...
De 29e waren we op de Discon van district 5320. De gebruikelijke plichtplegingen en vermanende woorden. Maar die avond was er een blitse party in de tuin van het Hilton nin Irvine met een top-dj en veel rotarians dansten, maar juist ook het GSE-team! Een prima happening - tot half tien!
Op Koninginnedag naar Newport Beach. Wat dagen ontspannen. Op de pier een megaburger en sloten cola en daarna door naar het huis van een rotarian aan de haven... Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar dit huis is onbeschrijfelijk! Ontworpen en gedecoreerd door een Hollywoord-ontwerper met glasinlood en krullen en houten panelen en... Op zijn bay boat met wijn en kaas en druiven en aardbeien een tocht door de haven en de baai. Hoe beschrijf je zoiets? Mega!
Ik sliep bij een Pakistaanse familie. Moeders maakte nog een avondmaaltijd en samen keken we naar het mega tv-scherm en naar CNN. De zondag nam hij me mee naar een pannekoekentent, waar we 20 minuten op een tafeltje moesten wachten en dat is dus heel normaal... Vervogens bracht hij me naar Holiday Inn aan de Avenida de Estrella in San Clement. Ik raad je aan even op Google Maps of zo te kijken en Saint Tropez kon wel een tweelingbroertje zijn... Wat een pier, golven om te surfen, subtropische temperaturen, bier en pizza en Obama op tv over Bin Laden...
We zijn halverwege. Ik beschrijf hier slechts in grove lijnen wat er hier allemaal gebeurt. A once in a lifetime experience - nee, dat is niets teveel gezegd.
Vandaag over twee weken komen we weer terug, thuis. Ik kan niet verhelen, dat de trip aardiug vermoeiend is. Veel excursies en gesprekken, leven in de gezinnen van rotarians, de hele dag dus vreemde taal spreken (de teamleden doen dat met groot gemak!), vreemde eetgewoontes (ontbijt bv.) en leven uit je koffer. Maar dat is allemaal onbelangrijk als je beseft wat we allemaal krijgen aangeboden aan ewrvaringen.
Zo was mijn eerste gastheer de alleenstaande 80-jarige ex-gedeputeerde (Orange County) Bill Steiner. Een autoriteit in zijn omgeving, merkte ik al gauw en met nog steeds een volle agenda. Of ik mee wilde naar een aantal voor hem noodzakelijke besprekingen? Ik liet me die kans niet ontnemen. Eerst een vergadering van een lobbyclub, die een wetsartikel wil veranderen of juist niet (daar waren ze het nog niet helemaal over eens...): mag een proces over een misbruikt kind juist wel of niet openbaar? Daarna in een luxe kantoor (wat heet luxe?) een repetitie van een stel architecten en bouwers die een opdracht van de County wilden binnenslepen voor de bouw van een nieuw provinciehuis, naar ik begreep van rond de 80 miljoen dollar. Bill was daar als adviseur: zeg dit juist wel, dit juist niet! Door naar een bestuursvergadering van een fonds van zijn rotaryclub (meer dan twee ton) voor goede doelen. Daarna naar huis, omkleden en naar een welkomstparty in het immense (smakeloze) huis van de gouverneur. Alle betrokken rotarians voor de komende 4 weken waren daar. Speeches, cadeautjes, vaantjes - alles wat je wist maar hoopte dat niet zou gebeuren, hoewel... Het is allemaal heel uiterlijk, maar uiteindelijk voelt het toch als echt gemeend, de sympathie, de belangstelling, de vriendschap - het is allemaal echter wel erg luidruchtig...
De volgende ochtend (22) naar de Chapman University. College conflictmanagement. Een bezielde professor die ons uiterst interactief meenam in haar betoog. Een magnifieke opening van het thema van deze weken.
Bill nam me daarna mee naar het Superior Court in Santa Ana, waar zijn zoon (37) rechter is. Gekozen. Ik maakte twee zittingen mee. Trieste. Geweld in huwelijken. Tussendoor gesprekken in de kamer van de rechter achter de coulissen... wie maakt zoiets mee? Diepe, harde, maar sympathieke discussies over doodstraf en levenslang en de dreigingen van terroristen en en en en .... En maar vragen wat ik vond, meende, dacht... en ik merkte dat ik uitgesproken meningen heb, al heb ik over veel van die dingen nooit zo expliciet nagedacht - je meningen worden gevormd door je hele leven en denken en ervaren en erop aangesproken weet ik waar ik voor op moet komen!
Die avond met Bill naar - geloof het of niet - een basballwedstrijd van de Los Angeles Angels. Met meer dan 37.000 mensen in een stadion. Hotdog en kartonnen pizza en lauw bier. Wat een ervaring. Hele families op de tribune en eten en drinken en juichen en schreeuwen...
De hele zaterdag waren we in DISNEYLAND. We bleven als groepje bij elkaar en dat gaf de gelegenheid de eerste ervaringen grondig met elkaar door te nemen. In een wachtrij van driekwartier tot een uur heb je veel kans tot gesprekken. Die zijn open en hartelijk en vooral grondig. Het is gewoon een goed team dat weet waar het voor gekomen is! Maar, mamma mia, wat een kitsch, dat Disneyland. Droom maar, het komt allemaal goed, leef in je fantasie en dan om je heen misschien wel 100.000 mensen die met volle teugen van al die humbug lopen te genieten. Ga maar rustig slapen. De wereld staat in brand, maar niet in Disneyland...
Paaszondag brunch met de familie Steiner en verder rustig, vooral nadat Bill op een draf naar het huis van zijn zoon moest, omdat diens vrouw in een ziekenhuis een kind ging baren, dat de volgende morgen werd geboren: Vivian Steiner! het 15e kleinkind van de apetrotse grootvader...
Als je rotarians een professioneel programma laat samenstellen, merk je dat dat mensen zijn die veelal op strategisch of zelfs institutioneel managementniveau denken en functioneren. Dat riep bij het team de verzuchting op, dat ze veel meer operationele contacten wilden. Zo troffen we de voorzitter van het bestuur van een anti-pestprogramma, maar op vragen over methodes en goede en slechtere ervaringen had hij geen antwoord, wel over fundraising en lobbyen bij de overheid... Ik heb die 'klacht' doorgespeeld naar de overigens zeer gemotiveerde en betrokken organisatoren en al meteen de volgende ochtend zaten we in een groot congres over de aanpak van bendes - gangs. Daar hebben ze hier heel wat mee te stellen.
Met oud gouverneur Jim Parsons in zijn huis in een Wassenaar+ omgeving. Daar had hij met zijn vriendin Nancy een Nederlands echtpaar uitgenodigd... zodat ik ook Nederlands zou kunnen spreken... Maar wat doe je als je met zijn zessen aan de voortreffelijke chateaubriand zit? Natuurlijk alles in het Engels!
Ik ging met Jim naar een drama-opleiding aan de christelijke Vanguard universiteit. Beetje armoedig allemaal en niet echt indrukwekkend, maar vooral veel goede bedoelingen. Daarna een taco salad (voor mij alleen, maar makkelijk voor 4 personen!) op Jim's golfclub en op naar het Tiger Woods Learning Center. Daar zie je hoe mesjogge de Amerikaanse samenleving functioneert. Je hebt veel te veel geld en dan ga je goede dingen doen... Niet gecoordineerd, geen samenwerking, geen controle van derden. Tiger vindt dat je in de USA te weinig leert aan wiskunde en natuurkunde en dus kunnen kinderen het daar op zijn luxueuze instituut bijspijkeren. Die avond in discussie met Jim: als we die idioot rijke miljonairs hier eens anders zouden belasten en dan in de grootste democratie ter wereld samen zouden besluiten wat de samenleving nodig heeft en ophouden met al die particuliere initiatieven die miljoenen kosten en volledig langs elkaar heen... You sound like a socialist....
Zie je mij in dit plaatje? Jim is een verwoede oud-marinier. Helicopterde in Vietnam etc. Verdient alle respect! Die avond een borrel en eten met andere veteranen in de American Legion Club... Thom tussen zo'n 15 bikkels...
Opnieuw ontmoetingen rond conflictmanagement. Nu met studenten en professoren van het Center for Peace Studies aan de Universiteit van Californie in Irvine. Indrukwekkend, maar wat al te theoretisch, vond mijn team, al was het spannend te horen, dat studentengroepen van Israelsteuners en Palestinasteuners soms dreigend tegenover elkaar staan...
Die avond met Jim en Nancy naar de repetitie van het honderdkoppig presbyterian kerkkoor. Als de volumeknop open ging aangenaam, bij de stillere delen wiebelde het geluid nogal (gewoon vals soms). De dirigent kneep mijn strot dicht, toen hij rustig emotioneel vertelde dat twee dagen eerder zijn liefste oom en tante op het platteland ergens in de VS met messen waren doodgestoken... Of we maar voor ze wilden bidden, maar ook voor de dader, want God is goed...
De 29e waren we op de Discon van district 5320. De gebruikelijke plichtplegingen en vermanende woorden. Maar die avond was er een blitse party in de tuin van het Hilton nin Irvine met een top-dj en veel rotarians dansten, maar juist ook het GSE-team! Een prima happening - tot half tien!
Op Koninginnedag naar Newport Beach. Wat dagen ontspannen. Op de pier een megaburger en sloten cola en daarna door naar het huis van een rotarian aan de haven... Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar dit huis is onbeschrijfelijk! Ontworpen en gedecoreerd door een Hollywoord-ontwerper met glasinlood en krullen en houten panelen en... Op zijn bay boat met wijn en kaas en druiven en aardbeien een tocht door de haven en de baai. Hoe beschrijf je zoiets? Mega!
Ik sliep bij een Pakistaanse familie. Moeders maakte nog een avondmaaltijd en samen keken we naar het mega tv-scherm en naar CNN. De zondag nam hij me mee naar een pannekoekentent, waar we 20 minuten op een tafeltje moesten wachten en dat is dus heel normaal... Vervogens bracht hij me naar Holiday Inn aan de Avenida de Estrella in San Clement. Ik raad je aan even op Google Maps of zo te kijken en Saint Tropez kon wel een tweelingbroertje zijn... Wat een pier, golven om te surfen, subtropische temperaturen, bier en pizza en Obama op tv over Bin Laden...
We zijn halverwege. Ik beschrijf hier slechts in grove lijnen wat er hier allemaal gebeurt. A once in a lifetime experience - nee, dat is niets teveel gezegd.
Abonneren op:
Posts (Atom)