T H U I S

Ja, ik weet het: ik loop hopeloos achter met deze aantekeningen. Het is ondertussen al 20 mei, ik ben hoog en droog weer thuis al is het met een stevige jetlag... en sinds de 8e is er aardig wat gebeurd!
We gingen over naar Rotaryclub LONG BEACH. Een idioot grote club, hou je vast: 300 leden... Bij hun lunches komen er zo'n 125 leden en een andere bijzonderheid is, dat die club alleen maar sprekers van buiten uitnodigt... Maar, ze komen samen op de QUEEN MARY, dat superdeluxe passagiersschip dat van Londen naar New York en terug voer en nu ligt afgemeerd in Long Beach, prachtig gerestaureerd en fungerend als luxueus hotel - een vreemde mengeling van Amstel Hotel en Lauswolt...
Opnieuw een apart gebruik vastgesteld. Met 300 leden ken je elkaar natuurlijk niet allemaal, dus de jarigen worden aan hun fellows voorgesteld met een korte biografie (met nogal eens verkeerd vallende grapjes...), opgesteld en uitgesproken door de verjaardagencommissaris... Na de allegiance aan de vlag, de hardop gereciteerde 4 Way test en een nationalistisch lied (America, the beautiful...) en een door een van de leden voorgebeden gebed tot (welke?) god, kon dit er ook nog wel bij. 
Die Queen Mary (http://www.queenmary.com/) wordt ook nog eens geflankeerd door een oude Russiche onderzee-er...

We bezochten een particulier gefinancierd kinderziekenhuis en werden almaar wanhopiger. Zonder een krimp werd ons uitgelegd, dat je natuurlijk wel behoorlijk (!) verzekerd moet zijn om voor zorg in aanmerking te komen... Nee, ziekenhuizen hebben bij noodgevallen natuurlijk alleen maar de opdracht de patient te STABILISEREN en dan op zoek te gaan naar een onnozele arts die voor te weinig geld wil gaan genezen...

We bezochten een basisschool en werden verdrietig door de discipline van de kinderen van 4 tot 6 die we daar aantroffen. Onnatuurlijk braaf, tam, duf. En dan kregen die vierjarigen ook nog een geprogrammeerde instructie over geometrische figuren: vierkanten, rechthoeken, driehoeken, cirkels, enz. "Maar de ontwikkeling van die hersentjes is nog lang niet zover om dat werkelijk te kunnen bevatten!", riep onze kinderarts Michel. "Ze worden gewoonweg gehersenspoeld!" In de discussie daarover met de schooldistrictsleiders werden onze twijfels weggemaaid. Nee, het was niet evidence based dat het zo O.K. was om met deze leeftijd om te gaan, maar "we zagen toch hoe die kinderen genoten?" Hou je maar stil en trek je conclusies, zei ik tegen mijn team: we zijn hier niet als ontwikkelingswerkers, we willen alleen maar ervaren hoe ze een en ander hier aanpakken...

Op een highschool kregen we een opwekkend kijkje in een moderne jazz dance klas met 60 meiden en één jongen, bij een vierstemmig gemengd koor dat zojuist nog een prijs in New York had gewonnen (prestatie, prestatie!!), een Apple gestuurde fotografie klas: wat een prachtplaatjes! en een keramiek-
atelier: de gebruikelijke potjes, vaasjes en asbakjes en beestjes... Allemaal verplichte keuze-kost in je vakkenpakket.

In een megalomaan en smakeloos gedecoreerd golfbaanclubhuis waren we te gast en traden we op bij RC Los Alamitos. Na de Queen Mary een mini-club van 40 leden, maar ook hier: alle leden hadden ouders of grootouders van mijn teamleden kunnen zijn. En allemaal Paul Harris Fellows...

Door naar ARROWHEAD, de grootste werkgever in die regio: onderdelen voor vliegtuigen (Boeing) en de spaceshuttles. Verboden te fotograferen, want staatsgeheimen. Veel buizen en elleboogjes en meer onbegrijpelijks van titanium, dat dan weer wel en ook kunststofonderdelen, maar allemaal zo zeer onderdeel, dat je geen enkel totaalbeeld kreeg. Wel zag je dat alle managers blanken zijn en de werkers aan de machines Hispanics... Ook leerden we dat je geen 'neger' meer mag zeggen, maar je moet houden aan African-American en de Aziaten zijn Asian-American en blanken kun je het best omschrijven als Caucasian... Een melting pot of toch stiekum ondoordringbare scheidslijnen in de samenleving?

Bij een rotarian thuis was een royaal buffet aangericht. We waren met misschien 30 mensen, maar er was voedsel voor wel 60... Ik ontmoette er een fysiek nogal uitgedijde (eufemisme voor meer buik dan wat anders - zijn knieen had ie al jaren niet meer gezien) oud-leraar, met wie ik een intense en bevredigende discussie over het politieke systeem van de USA kreeg. Niet dat we het eens werden; we verstonden elkaars argumenten en analyses en alleen dat al had ik nog niet veel meegemaakt...

Lori Daniel was onze coordinator die week. Wat een dijk van een vrouw. Ze had met haar ex-man meer dan 20 jaar terug een -noem het maar - taartenfabriek opgericht, die nu levert aan grote supermarkten in heel het Zuiden van de USA. Lor had het geheel een paar jaar terug verkocht en leeft nu op ruime voet in een ongelooflijk volgepakt, maar vrolijk en kleurrijk ingericht 'Spaans' huis vlak aan de oceaan, waar ze met regelmaat grote partijen aanricht. Ook een avond voor ons team en wat er die weken allemaal om ons heen zweefde. Veel was niet genoeg, zeggen de Friezen, folle net genoch! en deze maaltijd werd dat smakelijk aanschouwelijk gemaakt.

We bezochten die fabriek van voorheen Lori, een mega-wit en hyper-hygienisch gebouw. Prikkelend om te zien hoe het management-van-nu zich eerbiedig opstelde tegenover hun 'stiefmoeder', die dan ook uitblonk in het stellen van pittige vragen, die nog wel eens rode vlekken in de nek van de CEO-van-nu teweeg brachten... We zagen taarten en taarten en taarten en koekjes en koekjes en koekjes en sauzen van pinda, tomaat en komkommer met kwark of zure room of soepen met veel knoflook en alles warm en schoon en het rook en het rook en het rook er naar van alles... en na anderhalf uur watertanden werden we opeens een romantisch beschilderde salon (bosgezichten, meren, bergen, idylle!) ingeloodsd, waar van alle productie die we net hadden zien ontstaan proefjes stonden. Of we maar wilden toetasten... Er waren geen dovemansoren aanwezig!

Naar Los Angeles over die gekke snelwegen en dan de berg op naar het Getty Center. Getty was een mega-midasrijke olie-sjeik, die miljarden overhield en er een heel stel besteedde aan zijn kunstcollectie en het laten bouwen van dit fabuleuze kunstgebouw, ontwerp: Richard Meijer. Wat een beauty! Wat een plek, wat een gebouw, wat een uitzicht, wat een onAmerikaanse smaak, elegant, licht, schoon, geen fratsen - ik was er ondersteboven van. Zo'n museum bezoek je in je eentje! Ik dwaalde dan ook door zalen vol schoonheid en opeens stond ik vastgenageld aan de grond voor de originele KRUISIGING van ElGreco. Zie: http://www.google.nl/#sclient=psy&hl=nl&source=hp&q=el+greco+crucifixion&aq=f&aqi=&aql=&oq=&pbx=1&bav=on.2,or.r_gc.r_pw.&fp=790615e783cd7578
Dat beeld van die uitgerekte, uitgestrekte, zo goed als naakte man aan het kruis, huid en vlees al grijsgrauw van de dood en met dreigende donderwolken om hem heen, had me als jong kind al zo aangegrepen. Religieus? Of een opwindend plaatje van een sensueel mannenlijf? Hoe dan ook, het greep me aan er hier in LA zomaar ongewaarschuwd voor te komen staan. Het was als schilderij VEEL kleiner dan ik me had voorgesteld, maar in zijn originele versie van een aangrijpende dramatiek! De tranen sprongen in mijn ogen. Was dit voor mij uiteindelijk misschien wel het hoogtepunt van deze vier weken? Ik was heel erg aangedaan, ontroerd en moest buiten in de schaduw met uitzicht over downtown LA echt even bijkomen. Ik ben een romanticus, dat weet ik en ik schaam me er niet voor. Dit was weer zo'n moment.

Bij rtn Patricia Lawrence thuis had men een Mexicaans buffet laten komen. Patricia is een oudere DAME, van wie je niet kan zien wat haar beroert: ze is zo zeer plastisch bijgewerkt dat geen enkele emotie meer te lezen valt. Wel haar lach is sprekend. Lijkt een beetje op die van de Disney heks bij Roodkapje: hoog en schel en waarschijnlijk onwaar... Thom, zoiets mag je niet zeggen! Nee, maar ik zag en zeg het wel...

We stonden vroeg op om al om 7 uur vanaf Lori's huis naar downtown LA te rijden en daar zo op tijd aan te komen, dat we delen van ochtendzittingen van de rechtbank zouden kunnen meemaken. Lori's zus is een vooraanstaand officier van justitie daar en die had een en ander voorgekookt met rechters en collega's. Zo zaten we opeens bij een getuigenverhoor in een echte MOORDZAAK... Geen Law and Order of Baantjer of CSI op tv, maar pijnlijke realiteit. Een winkelier weigerde een volgens hem valse cheque in te wisselen, de klanten -boos- vielen hem aan, hij sloeg terug, zij grepen hun pistool en schoten de winkelier ... dood. Alles goed waarneembaar opgenomen op de bewakingscamera en die video werd ook nog eens afgespeeld... We zaten erbij en zagen niet één, maar wel drie keer de man aangeschoten worden en in elkaar zakken. Met vragen van de advocaat erover heen. Hoe laat? Waar stond u toen?
Ik kan voorlopig een crimi meer zien!
Opvallend was hoe de getuige, de broer van de vermoorde man, door de verdediging werd aangepakt: alsof HIJ wat had misdaan! Alles in een rechtszaal die helemaal een facsimile is van die in tv-series, hoewel dat natuurlijk andersom is.
Die rechter kenden we! Het was de rechter uit de wereldvermaarde OJ Simpson zaak! Judge Eto. In de pauze van kwart voor elf kwam hij naar ons toelopen. We zaten nog aangeslagen op de achterste bank van de publiek tribune en daar stond hij opeens in toga en al voor ons. Of wij die Nederlanders waren. Mooi land! Hij was er al ettelijke keren geweest. Mooi land. Of we nog vragen hadden. Meer dan 10 minuten ging deze rechter in op onze vragen over die twee jury's die daar zaten (de verdachten beschuldigden elkaar, dus elk had zijn jury), over de stuitende aanpak van de broer van de overledene (de advocaat probeert een punt te maken en daarbij is zo goed als alles geoorloofd..) en 'have a nice time here. See you in your lovely country!"...

Bij een andere rechter in een soortgelijke zaal kwamen de verdachten per 3 minuten voorbij. Verlenging voorarrest, voorlopige gevangenname, enz. Pijnlijk te zien hoe gevangenen in die oranje hansoppen met handboeien om werden voorgeleid door potige agenten / bewakers. (Wie strijkt die overhemden zo netjes met die twee verticale plooien in het rugvlak?)
Er waren ook twee lichtelijk 'gestoorde gevallen': al bij binnenkomst begonnen er één luid tegen de rechter te oreren en de bewaker corrigeerde dat zonder pardon door de gevangene een ruk te geven en keek daarna in de lucht met een blik van: 'die idioot!'. Een verbijsterend kijkje in een andere cultuur en een goede proloog op de voorgeleiding van de baas van het IMF, enkele dagen later...

We lunchten op het terras van die megalomane nieuwbouwkathedraal (de boetes voor seksueel misbruik moesten toen nog betaald worden dus er was geld zat! - Patricia: 'nee, Thom, allemaal geld van gulle gevers!'), namen de ondergrondse ('eindelijk gewone mensen!' na al die well to do rotarians en co.) naar Hollywood en stapten daar in de bekende glitter-kitsch-wereld... Ik ben er dus echt geweest, is het enige dat ik erover kan en wil zeggen. De sterren in het plaveisel, ach, als je zo onthouden moet worden. En allemaal dweperig dromende mensen die ook een snuifje van roem en glorie en glamour zoeken...

We reden terug naar Long Beach en gingen met en op kosten van de inkomend inkomend gouverneur eten in een visrestaurant aan de haven van Long Beach. Zijn apart voor zijn gouverneurschap nu al ingehuurde secretaresse (50% deeltijd)) was er ook -verlegen- bij.
Het bleek daar aan die haven een heel up to date uitgaanscentrum te zijn, vol met mensen en feesten en partijen. En langzaam werd het avond en de inktvis was knapperig en de dorade in notenhemdje sappig en de wijn vloeide gul... (Er zijn trouwens nogal wat horeca-gelegenheden zonder alcoholvergunning, maar dan neem je je eigen flessen mee en die laat je daar uitschenken... Zo'n vergunning is heel duur te koop bij de plaatselijke overheid, vandaar..?!)

Zaterdagavond, de laatste avond in Rotaryverband. Bij de inkomend gouverneur een party. Opnieuw veel oudere leden met partners, veel drank en een cateraar met lekker voedsel. Niets mis mee en heel hartelijk.

Mijn volgende bericht zal mijn afscheidsspeech / dankwoord van die avond bevatten. Ondanks mijn soms wat kritische of zelfs cynische kanttekeningen op deze blog bij deze vier weken in Zuid Californie , kan ik niet anders zeggen dan dat we als vorsten, vrienden, zeer welkome gasten zijn behandeld. Niets was onze gastgevers teveel, ze waren oprecht blij met onze aanwezigheid en genoten van de gemotiveerde en geanimeerde manier waarop we op programma en inbreng reageerden. Ik stel met overtuiging vast dat GROUP STUDY EXCHANGE in mijn beleving misschien wel een van de meest effectieve projecten van Rotary is om mensen wereldwijd met elkaar in contact te brengen. Vier weken de tijd nemen, goed voorbereide en gemotiveerde, HBO- of WO-niveau young professionals die al van verantwoordelijkheid weten en dit aanbod niet zomaar for granted nemen, maar het weten te waarderen en die begrijpen hoe wezenlijk het is te gast te zijn IN de huizen van de mensen daar en waar te nemen en beleven hoe verschillend we hetzelfde zijn: mensen van goede wil, dat wel, maar onvolmaakte hinkepoten en brokkenpiloten...