HALFWEG

Vandaag, maandag 2 mei, is het twee weken geleden, dat we incheckten bij Van der Valk bij Schiphol om de volgende morgen vroeg te kunnen vliegen naar Los Angeles. Na een vlucht van elf uur werden we daar hartelijk en enthousiast ontvangen door een heel team van rotarians, die betrokken waren bij de voorbereidingen van onze trip. In het Double Tree Hotel in Orange, tegenover het stadion van de Angels en naast de Crystal Cathedral (!) konden we bijkomen van de reis en het tijdverschil van liefst negen uur! Maar nee, daar waren de gouverneur en de inkomend gouverneur om ons te verwelkomen. De sfeer was meteen makkelijk, open, informeel, blij.


Vandaag over twee weken komen we weer terug, thuis. Ik kan niet verhelen, dat de trip aardiug vermoeiend is. Veel excursies en gesprekken, leven in de gezinnen van rotarians, de hele dag dus vreemde taal spreken (de teamleden doen dat met groot gemak!), vreemde eetgewoontes (ontbijt bv.) en leven uit je koffer. Maar dat is allemaal onbelangrijk als je beseft wat we allemaal krijgen aangeboden aan ewrvaringen.


Zo was mijn eerste gastheer de alleenstaande 80-jarige ex-gedeputeerde (Orange County) Bill Steiner. Een autoriteit in zijn omgeving, merkte ik al gauw en met nog steeds een volle agenda. Of ik mee wilde naar een aantal voor hem noodzakelijke besprekingen? Ik liet me die kans niet ontnemen. Eerst een vergadering van een lobbyclub, die een wetsartikel wil veranderen of juist niet (daar waren ze het nog niet helemaal over eens...): mag een proces over een misbruikt kind juist wel of niet openbaar? Daarna in een luxe kantoor (wat heet luxe?) een repetitie van een stel architecten en bouwers die een opdracht van de County wilden binnenslepen voor de bouw van een nieuw provinciehuis, naar ik begreep van rond de 80 miljoen dollar. Bill was daar als adviseur: zeg dit juist wel, dit juist niet! Door naar een bestuursvergadering van een fonds van zijn rotaryclub (meer dan twee ton) voor goede doelen. Daarna naar huis, omkleden en naar een welkomstparty in het immense (smakeloze) huis van de gouverneur. Alle betrokken rotarians voor de komende 4 weken waren daar. Speeches, cadeautjes, vaantjes - alles wat je wist maar hoopte dat niet zou gebeuren, hoewel... Het is allemaal heel uiterlijk, maar uiteindelijk voelt het toch als echt gemeend, de sympathie, de belangstelling, de vriendschap - het is allemaal echter wel erg luidruchtig...


De volgende ochtend (22) naar de Chapman University. College conflictmanagement. Een bezielde professor die ons uiterst interactief meenam in haar betoog. Een magnifieke opening van het thema van deze weken.


Bill nam me daarna mee naar het Superior Court in Santa Ana, waar zijn zoon (37) rechter is. Gekozen. Ik maakte twee zittingen mee. Trieste. Geweld in huwelijken. Tussendoor gesprekken in de kamer van de rechter achter de coulissen... wie maakt zoiets mee? Diepe, harde, maar sympathieke discussies over doodstraf en levenslang en de dreigingen van terroristen en en en en .... En maar vragen wat ik vond, meende, dacht... en ik merkte dat ik uitgesproken meningen heb, al heb ik over veel van die dingen nooit zo expliciet nagedacht - je meningen worden gevormd door je hele leven en denken en ervaren en erop aangesproken weet ik waar ik voor op moet komen!


Die avond met Bill naar - geloof het of niet - een basballwedstrijd van de Los Angeles Angels. Met meer dan 37.000 mensen in een stadion. Hotdog en kartonnen pizza en lauw bier. Wat een ervaring. Hele families op de tribune en eten en drinken en juichen en schreeuwen...


De hele zaterdag waren we in DISNEYLAND. We bleven als groepje bij elkaar en dat gaf de gelegenheid de eerste ervaringen grondig met elkaar door te nemen. In een wachtrij van driekwartier tot een uur heb je veel kans tot gesprekken. Die zijn open en hartelijk en vooral grondig. Het is gewoon een goed team dat weet waar het voor gekomen is! Maar, mamma mia, wat een kitsch, dat Disneyland. Droom maar, het komt allemaal goed, leef in je fantasie en dan om je heen misschien wel 100.000 mensen die met volle teugen van al die humbug lopen te genieten. Ga maar rustig slapen. De wereld staat in brand, maar niet in Disneyland...


Paaszondag brunch met de familie Steiner en verder rustig, vooral nadat Bill op een draf naar het huis van zijn zoon moest, omdat diens vrouw in een ziekenhuis een kind ging baren, dat de volgende morgen werd geboren: Vivian Steiner! het 15e kleinkind van de apetrotse grootvader...


Als je rotarians een professioneel programma laat samenstellen, merk je dat dat mensen zijn die veelal op strategisch of zelfs institutioneel managementniveau denken en functioneren. Dat riep bij het team de verzuchting op, dat ze veel meer operationele contacten wilden. Zo troffen we de voorzitter van het bestuur van een anti-pestprogramma, maar op vragen over methodes en goede en slechtere ervaringen had hij geen antwoord, wel over fundraising en lobbyen bij de overheid... Ik heb die 'klacht' doorgespeeld naar de overigens zeer gemotiveerde en betrokken organisatoren en al meteen de volgende ochtend zaten we in een groot congres over de aanpak van bendes - gangs. Daar hebben ze hier heel wat mee te stellen.


Met oud gouverneur Jim Parsons in zijn huis in een Wassenaar+ omgeving. Daar had hij met zijn vriendin Nancy een Nederlands echtpaar uitgenodigd... zodat ik ook Nederlands zou kunnen spreken... Maar wat doe je als je met zijn zessen aan de voortreffelijke chateaubriand zit? Natuurlijk alles in het Engels!


Ik ging met Jim naar een drama-opleiding aan de christelijke Vanguard universiteit. Beetje armoedig allemaal en niet echt indrukwekkend, maar vooral veel goede bedoelingen. Daarna een taco salad (voor mij alleen, maar makkelijk voor 4 personen!) op Jim's golfclub en op naar het Tiger Woods Learning Center. Daar zie je hoe mesjogge de Amerikaanse samenleving functioneert. Je hebt veel te veel geld en dan ga je goede dingen doen... Niet gecoordineerd, geen samenwerking, geen controle van derden. Tiger vindt dat je in de USA te weinig leert aan wiskunde en natuurkunde en dus kunnen kinderen het daar op zijn luxueuze instituut bijspijkeren. Die avond in discussie met Jim: als we die idioot rijke miljonairs hier eens anders zouden belasten en dan in de grootste democratie ter wereld samen zouden besluiten wat de samenleving nodig heeft en ophouden met al die particuliere initiatieven die miljoenen kosten en volledig langs elkaar heen... You sound like a socialist....


Zie je mij in dit plaatje? Jim is een verwoede oud-marinier. Helicopterde in Vietnam etc. Verdient alle respect! Die avond een borrel en eten met andere veteranen in de American Legion Club... Thom tussen zo'n 15 bikkels...


Opnieuw ontmoetingen rond conflictmanagement. Nu met studenten en professoren van het Center for Peace Studies aan de Universiteit van Californie in Irvine. Indrukwekkend, maar wat al te theoretisch, vond mijn team, al was het spannend te horen, dat studentengroepen van Israelsteuners en Palestinasteuners soms dreigend tegenover elkaar staan...


Die avond met Jim en Nancy naar de repetitie van het honderdkoppig presbyterian kerkkoor. Als de volumeknop open ging aangenaam, bij de stillere delen wiebelde het geluid nogal (gewoon vals soms). De dirigent kneep mijn strot dicht, toen hij rustig emotioneel vertelde dat twee dagen eerder zijn liefste oom en tante op het platteland ergens in de VS met messen waren doodgestoken... Of we maar voor ze wilden bidden, maar ook voor de dader, want God is goed...


De 29e waren we op de Discon van district 5320. De gebruikelijke plichtplegingen en vermanende woorden. Maar die avond was er een blitse party in de tuin van het Hilton nin Irvine met een top-dj en veel rotarians dansten, maar juist ook het GSE-team! Een prima happening - tot half tien!


Op Koninginnedag naar Newport Beach. Wat dagen ontspannen. Op de pier een megaburger en sloten cola en daarna door naar het huis van een rotarian aan de haven... Ik ben niet op mijn mondje gevallen, maar dit huis is onbeschrijfelijk! Ontworpen en gedecoreerd door een Hollywoord-ontwerper met glasinlood en krullen en houten panelen en... Op zijn bay boat met wijn en kaas en druiven en aardbeien een tocht door de haven en de baai. Hoe beschrijf je zoiets? Mega!


Ik sliep bij een Pakistaanse familie. Moeders maakte nog een avondmaaltijd en samen keken we naar het mega tv-scherm en naar CNN. De zondag nam hij me mee naar een pannekoekentent, waar we 20 minuten op een tafeltje moesten wachten en dat is dus heel normaal... Vervogens bracht hij me naar Holiday Inn aan de Avenida de Estrella in San Clement. Ik raad je aan even op Google Maps of zo te kijken en Saint Tropez kon wel een tweelingbroertje zijn... Wat een pier, golven om te surfen, subtropische temperaturen, bier en pizza en  Obama op tv over Bin Laden...


We zijn halverwege. Ik beschrijf hier slechts in grove lijnen wat er hier allemaal gebeurt. A once in a lifetime experience - nee, dat is niets teveel gezegd.